Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Για την κατάσταση στα πανεπιστήμια




Δε σε γνωρίζω. Ίσως να ταξιδέψαμε μαζί, όπως το λες, με το “Αλκινόη”
Μα δε σε ξέρω. Από το δρόμο αυτό δεν πέρασες ποτέ σου
Δε διάβασες τα επισκεπτήρια και τις επιγραφές πάνω στους τοίχους.
Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου.
Μ. Αναγνωστάκης

Με τεράστια θλίψη παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στα Πανεπιστήμια. Μία μερίδα του φοιτητικού κινήματος, μέσα από μία σειρά λάθος πολιτικών επιλογών και προβληματικών πρακτικών, έχει οδηγηθεί σε μία καταστροφική αντιπαράθεση εντός του πανεπιστημίου, η οποία προκαλεί την αγανάκτηση της κοινής γνώμης και τη συκοφάντηση του δημοσίου πανεπιστημίου και των φοιτητών, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις αγοραίες μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου.

Ο Υπουργός πολύ τεχνηέντως, έχοντας ως σκοπό την περαιτέρω προώθηση της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης με τα λεγόμενα « μη κρατικά πανεπιστήμια», έπαιξε το χαρτί των πρυτανικών εκλογών, ξέροντας ότι κάποιοι θα τσιμπήσουν. Για λόγους που δεν εξετάζονται εδώ, ξέσπασε ένα κύμα στείρας αντιπαράθεσης στο σύστημα καθολικής εκλογής των ανώτατων πανεπιστημιακών οργάνων διοίκησης, με νεφελώδη επιχειρήματα, ελάχιστα κατανοητά στη πλειοψηφία του κόσμου, ενάντια σε μία διαδικασία που στα μάτια των περισσότερων φαντάζει δημοκρατική. Ένα κομμάτι του κινήματος, επέλεξε, χωρίς την απαιτούμενη νομιμοποίηση αλλά και με ιδιαίτερα προβληματικές τακτικές να «μπλοκάρει» στη πράξη τις πρυτανικές εκλογές και όλες τις διαδικασίες εφαρμογής του νόμου – πλαίσιο. Έδωσε το σήμα της κλιμάκωσης της έντασης με μέσα έντονα επιθετικά, χωρίς να έχει την απαιτούμενη υποστήριξη, και μάλιστα στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Οδηγήθηκε έτσι αυτόματα σε τραγελαφικές καταστάσεις ενδοπανεπιστημιακής διένεξης, με πρώτο θύμα τα ίδια τα ιδρύματα, με συμπλοκές, λιποθυμίες και τραυματισμούς, με την αστυνομία να εμφανίζεται να «προστατεύει» το πανεπιστήμιο από τους φοιτητές, και πολλούς από εμάς που αγωνιούμε για τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές στη παιδεία και τη μεθοδευμένη με οικονομικά μέσα και χυδαία προπαγάνδα απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων, να παρακολουθούμε αμήχανοι κάποιους στο όνομα μας να λειτουργούν ως υπερασπιστές του πανεπιστημίου , με αντιδημοκρατικές και ανήθικες πρακτικές.

Συγκεκριμένα, η παρέμβαση στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ενάντια στις εκεί προεδρικές εκλογές έγινε στη πλειοψηφία της από κόσμο εκτός των ΤΕΙ. Δεν υπήρχε η ελάχιστη απόφαση από τα ίδια τα ΤΕΙ για αυτό που έγινε, και αναιμική ήταν και η στήριξη συλλόγων των ΑΕΙ, εκτός ίσως από αυτή της «εξεγερμένης» αρχιτεκτονικής του Α.Π.Θ., προπυργίου των ΕΑΑΚ, η οποία φαίνεται ότι αποφάσισε να εξάγει την εξέγερσή της όπου μπορεί. Το υποκείμενο της παρέμβασης αυτής ήταν μία σειρά οργανώσεων, αριστεριστών ή αναρχικών, οι οποίοι έδρασαν μόνοι τους στο όνομα ενός κινήματος που ποτέ δεν τους έδωσε μια τέτοια εντολή, «για την σωτηρία αυτού».

Ανάλογη ήταν η κατάσταση και στη σύγκλητο του ΑΠΘ. Πόσοι σύλλογοι είχαν πάρει μια απόφαση να σταματήσουν με τη βία το πρυτανικό συμβούλιο; Ένας ή δύο είναι αρκετοί; Και ακόμη και μια απόφαση τέτοιου τύπου νομιμοποιεί αυτή τη συμπεριφορά; Ταυτόχρονα τίθενται και ζητήματα πολιτικού τακτ. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο Πρύτανης δε πειράχτηκε από κανέναν, ότι προσποιήθηκε λιποθυμία για να μας συκοφαντήσει κλπ κλπ. δεν σκέφτηκε κανείς, όταν είχε τη φαεινή ιδέα να πάει εκεί μέσα και να σταματήσει μία διαδικασία με το τσαμπουκά και με αμφισβητούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση από το ίδιο το κίνημα, ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, με αυτά που κάνει ή που μπορεί να τον κατηγορήσουν ότι κάνει, να συκοφαντηθεί; Δεν υπάρχει η ελάχιστη ευφυΐα σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε να καταλάβουν ότι όταν μπαίνουν 100 άτομα αμφιβόλου προέλευσης και νομιμοποίησης σε ένα -είτε μας αρέσει είτε όχι – αναγνωρισμένο ως δημοκρατικό συμβούλιο και το σταματάνε με το έτσι θέλω, για οσοδήποτε δίκαιο λόγο, καταρρακώνεται η εικόνα τους και συκοφαντούνται, άρα αυτοκτονούν πολιτικά; Ή μήπως δεν υπάρχει το ελάχιστο ενδιαφέρον στην εικόνα που διαμορφώνεται για το φοιτητικό κίνημα; Θεωρούν κάποιες ομάδες ότι μπορούν να εξυπηρετούν το σκοπό της εσωτερικής τους αναπαραγωγής – στήνοντας καταστάσεις απείρου κάλλους και τεστοστερόνης προς εσωτερική κατανάλωση – αμαυρώνοντας πλήρως την εικόνα ενός κινήματος που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να διαφυλάξουμε από υπουργούς και δημοσιογράφους; Πιστεύουν ότι 100 ή και 1000 άτομα με μπόλικους μύες και μηδενική απεύθυνση ή νομιμοποίηση μπορούν πραγματικά να σταματήσουν ένα νόμο; Για πόσο; Και με τι κόστος, όταν η εικόνα του κινήματος και του πανεπιστημίου κατρακυλάει; Αν εντέλει υπήρχε βούληση από το κίνημα, θα κάναμε καταλήψεις στις σχολές αλλά και στη πρυτανεία και καμία αλλαγή δε θα μπορούσε να περάσει όσο οι Σύλλογοι και οι καταλήψεις λειτουργούν. Όλα αυτά λοιπόν γίνονται ακριβώς ελλείψει νομιμοποίησης, ακριβώς επειδή το κίνημα δεν έχει την απαιτούμενη μαζικότητα. Όταν όμως λίγοι αναλαμβάνουν να κάνουν το έργο των αδιάθετων πολλών, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Πέραν του ότι η πρακτική είναι αυταρχική, η απομόνωση είναι βεβαιότητα. Αυτές η συμπεριφορές βοήθησαν να επιτευχθεί αυτό που καμία κυβέρνηση από μόνη της δεν είχε καταφέρει: Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης λέει πλέον «γιατί όχι» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Δυστυχώς μία μερίδα του αντιεξουσιαστικού και αυτόνομου χώρου δυσκολεύεται εν γένει να αντιληφθεί τη σημασία του πολιτικού επιχειρήματος, του δημόσιου διαλόγου, της δημοκρατικής νομιμοποίησης, της σχέσης με τη κοινωνία. Θεωρεί ότι το σταμάτημα ενός νόμου είναι στρατιωτικό ζήτημα, και φορέας της αντίστασης ο εξεγερμένος, άσχετα αν έχει μία τέτοια εντολή από ένα κίνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας που λειτουργεί με συλλόγους, θεσμούς και διαδικασίες. Αρνούνται να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους στη συλλογική οντότητα την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, και κατηγορούν όλους τους άλλους για γραφειοκρατία και συντηρητισμό ενώ δε βλέπουν ότι το ζήτημα είναι βαθύτατα ουσίας. Αρνούνται να ενδιαφερθούν για το πώς νιώθουν και τι πραγματικά θέλουν οι φοιτητές, κάτι που δε μπορούν να συνάγουν από τις εξεγερτικές τους φαντασιώσεις αλλά από πραγματική κοινωνική και πολιτική σχέση με όλους αυτούς τους «αφομοιωμένους, αδιάφορους, συντηρητικούς» στο όνομα των οποίων λειτουργεί ένα κίνημα. Με θεαματικές δράσεις πρωτοπορίας κακού τύπου, οδηγούν αυτούς που δεν συμφωνούν με τις πρακτικές τους σε αποξένωση, και το ίδιο το κίνημα στην απομόνωση.

Η ανοησία όμως και η αφελής ψευδοεξεγερτική αντιδημοκρατικότητα αυτών των κομματιών με όλη την ειλικρίνειά της είναι πταίσμα μπροστά στη χυδαιότητα των ΕΑΑΚ, που στον δίγλωσσο λόγο τους επικαλούνται την άμεση δημοκρατία και τους συλλόγους μόνο όταν τους συμφέρει. Όταν είναι μειοψηφία ζητούν συναίνεση και συνδιαμόρφωση, αλλά όταν κερδίζουν μια συνέλευση ποδοπατούν με το λόγο και τις πρακτικές τους κάθε διαφωνία. Υπήρχε άραγε ομοφωνία για όσα έγιναν; Ακόμη και αν συμφωνήθηκε το σταμάτημα του νόμου, υπήρχε ομοφωνία για τη συμπεριφορά αυτή μέσα στο πρυτανικό συμβούλιο, για την οποία χαρακτηρίστηκε και καπελώθηκε ένα ολόκληρο κίνημα; Δεν υπήρχε καν σοβαρή πολιτική απόφαση! Και βέβαια ξεχνάνε κάθε έννοια συλλόγου όταν ως οργάνωση πάνε να σταματήσουν τις εκλογές του ΤΕΙ!!!! Η αμεσοδημοκρατία τους είναι μία πιπίλα που στη πραγματικότητα ισούται με την άρνηση καθορισμού οιασδήποτε διαδικασίας οριοθέτησης της συζήτησης και του τρόπου απόφασης, ώστε να επικρατούν πάντα στη κουβέντα οι ακούραστοι, φλύαροι, δογματικοί και ανυποχώρητοι επαγγελματίες συνδικαλιστές τους, οι οποίοι με κάθε τρόπο θα πετύχουν να ληφθεί η απόφασή τους. Δεν ξεχνάμε πως για 18 ώρες στο κίνημα του 2006 στη Θεσσαλονίκη λέγανε και ξαναλέγανε τα ίδια επιχειρήματα οι ίδιοι 10 αρχισυνδικαλιστές, ενάντια σε έναν κόσμο που ήθελε να γίνει πορεία και στη Θεσσαλονίκη σε μία καλή ημέρα, και όχι κάτι που θα το λένε «εξόρμηση» (!!!!) σε μία μέρα άλλη, αλλά «μακριά από μας». Είναι σίγουρο ότι θα έσπαζαν οποιοδήποτε χώρο της ΟΝΝΕΔ ή της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια την ίδια στιγμή που το ΝΑΡ διατηρεί «στέκι» σε χώρο του ΑΠΘ. Το μόνο κόμμα με το δικό του χώρο στο πανεπιστήμιο, του οποίου την αυτονομία και δημόσιο χαρακτήρα δηλώνει πως σέβεται! Αλλά αυτή ήταν πάντα η λογική των ΕΑΑΚ, μία λογική εργαλειακή κάθε αξίας και ιδέας (κίνημα, άμεση δημοκρατία, συναίνεση), μία λογική βαθύτατα αντιφατική και αντιδημοκρατική, μία λογική επαναστατική και συγκρουσιακή στο φαίνεσθαι, αλλά στη πραγματικότητα βαθύτατα αντιδραστική και θρασύδειλη. Γιατί αν πιστεύουν πραγματικά το επιχείρημα που ακούστηκε προς υπεράσπιση των όσων έγιναν - το « κάναμε ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε» - μία λογική στρατιωτική που δεν θέτει ζήτημα δημοκρατίας, νομιμοποίησης και ηθικής, τότε ο μόνος λόγος που δεν παίρνουν ως τώρα τα όπλα, μέσο τουλάχιστον πιο αποτελεσματικό από τα καρναβάλια τους, είναι ότι δειλιάζουν.

Ένα κίνημα που αξιώνει να αντιπαρατεθεί στη κυβερνητική επίθεση με όρους αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ηθικής, και που επιδιώκει την αποδοχή της κοινωνίας και τη δημιουργία ενός άλλου κοινωνικού πανεπιστημίου, επάνω σε αξίες – πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία, οφείλει να καταδικάσει αυτές τις πρακτικές, και κάθε πρακτική αντιδημοκρατική, που δεν λογοδοτεί ούτε χαίρει νομιμοποίησης από τους ίδιους τους Συλλόγους και το κίνημα πρώτα, και από τη κοινωνία δεύτερα. Καμία λογική δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και υποβάθμισης της κριτικής δεν αρμόζει σε πρακτικές αντιδημοκρατικές και ανομιμοποίητες. Μία συμπεριφορά που δε σέβεται τις συλλογικές διαδικασίες ενός κινήματος, τη δημοκρατική του συγκρότηση και τις αξίες που υπερασπίζεται δε μπορεί να χαίρει υπεράσπισης. Η στάση της πλειοψηφίας της αριστεράς, που σφυρίζει κλέφτικα για αυτές τις πρακτικές, ώστε να μη δυσαρεστήσει τα μέλη και τους ψηφοφόρους της, εκτός του ότι δεν βοηθάει καθόλου το κίνημα ούτε δομεί σχέση εμπιστοσύνης με τη κοινωνία, είναι επιπλέον χυδαία και ανήθικη. Προσπαθώντας υποτίθεται να μη δώσει τροφή στη δεξιά αντίδραση και κριτική, καταλήγει να υπερασπίζεται τακτικές απαράδεκτες και να ταυτίζει έτσι το κίνημα με αυτούς που εκόντες ή άκοντες το χειραγωγούν και το κατευθύνουν με τη βία, κάνοντας επιλογές που το χαρακτηρίζουν χωρίς να ζητήσει την έγκρισή του. Ένα κίνημα δημοκρατικό και με σοβαρές αξιώσεις οφείλει να αρνηθεί και να πολεμήσει αυτές τις λογικές.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

sto indymedia, stis analyseis exei anapsei h kouventa gia to keimeno soy dionisakh...Mpes na deis!!

Γιώργος Μαργαρίτης είπε...

Βασικά το κείμενο σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Allonsanfan είπε...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=873077

η συζήτηση στο ιντυμιντια...

Ανώνυμος είπε...

Ωραίος Νιόνιο, εγω προσωπικά εύχομαι να λήξει όσο γινέται πιο γρήγορα αυτή η ιστορία. Γιατί πέρα από όλα τα άλλα το βασικό πρόβλημα είναι η ελάχιστη συμμετοχή του κόσμου στις γενικές συνελεύσεις. Στη Φιλοσοφική (ενίαιος σύλλογος 9 τμημάτων) με 10.000 φοιτητές έγινε συνέλευση με 500 άτομα, πριν γίνει η ψηφοφορία έφυγαν οι 300 κνιτες και μέρικοι ξέμπαρκοι αποχώρησαν και υπόλοιποι (150 άτομα)ψήφισαν δια βοής κατάληψη για τρεις μέρες. Και πανηγυριζαν κίολας! Με αυτή την ιστορία η κυβέρνηση πάει να ξελασπώσει για την εικόνα διάλυσης στα κοιβνωνικά θέματα. Από πάνω μας τρώμε...

Ανώνυμος είπε...

φίλε καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου, αλλα δεν καταλαβαινω την εμμονή σου για την "δημοκρατία". το συνθημα δεν γραφτηκε για να υπερασπιτεί κάποιο επαναστατικό αλάνθαστο. γραφτηκε πάνω στην οργη/απογοητευση αυτών που λες στο κείμενο σου "δεν είναι μόνο ο αναρχισμος lifestyle". Γραφτηκε για να τα βάλει με την υποκρισια των εαακιτων.Και να πάρει μια θέση. Να θυμίσει σε όσους το ξέχασαν (κι εσυ δεν είσαι απ' αυτούς) ότι κάποιοι δεν μπλεχτηκαμε για πλάκα σε αυτό το κίνημα. Δε με νοιζει αν είμαστε λίγοι ή πολλοί, δεν θεωρώ ότι έχουμε το αλάθητο.Με νοιάζει να υπερασπιζόμαστε το λόγο και την πράξη μας.

Allonsanfan είπε...

εκτός από την υποκρισία των εαακιτών, υπάρχει και η αδιαφορία. Η αδιαφορία για τη δημοκρατία, ναι. Γιατί σε πειράζει που οι εαακίτες επικαλούνται την δημοκρατία όταν τους συμφέρει, ενώ δεν σε ενοχλούν όσοι, με ειλικρίνια, αδιαφορούν για αυτήν;΄Η εμμονή μου δεν έχει να κάνει με απόλυτες πλειοψηφίες,ούτε με γραφειοκρατικές διαδικασίες. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται το ότι όταν ένα κίνημα απομονωθεί από τη κοινωνία αλλά και τους ίδιους τους υποτιθέμενους φορείς του (φοιτητές) είναι όχι μόνο καταδικασμένο, αλλά αυθαίρετο, γιατί μιλάει στο όνομα κάποιου που πλέον δεν εκπροσωπεί. Και καταλήγει να αυτοκτονεί...

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα για να μην μιλάμε χωρίς να επικοινωνούμε, σου ξεκαθαρίζω ότι κι εγώ με ειλικρίνεια αδιαφορώ για την δημοκρατία. Για να μην θεωρητικολογώ επ' άπειρον πάνω στην έννοια της δημοκρατίας, μπορώ να σου πω ότι συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με αυτό το κείμενο που είχε κυκλοφορήσει όταν η πλειοψηφία των φοιτητών ήταν "μαζί μας":

www.blaumachen.gr/blaumachen/show.php?id=49

Ήμουν από αυτούς που εκείνη την περίοδο μια στις 3 λέξεις που έλεγα στις συνελεύσεις ήταν "αμεσοδημοκρατία" κι οπότε καταλαβαίνω τι εννοείς όταν χρησιμοποιείς εσύ αυτή την λέξη, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η διαφωνία μας έχει να κάνει με ζητήματα ορισμών.

Ακόμα και εκείνο το καλοκαίρι που πετούσαμε στα σύννεφα σχετικά με την δυναμική του κινήματος και είχαμε δώσει ζωή στις σχολές μια μειοψηφία ήμασταν και πάλι σε σχέση με αυτούς που δεν πάταγαν στις καταλήψεις κι ας τις είχαν ψηφίσει. Και; Αν σκεφτόμασταν με τον δημοκρατικό τρόπο σκέψης θα έπρεπε να μην μιλάμε ως εκπρόσωποι των φοιτητών και να μην πράτταμε τίποτα εφόσον η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών συνέχιζε την ζωούλα της αναθέτοντας σε μας να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα της. Τον χειμώνα αυτό έγινε ολοφάνερο. Και; Κάποιοι συνεχίσαμε χωρίς (αμεσο)δημοκρατικές αυταπάτες, μέχρι που ήρθε η δημοκρατία να μας θυμίσει ότι οι φοιτητές που χέστηκαν για τον νόμο και τον αγώνα αλλά νοιάζονται για την εξεταστική τους ήταν περισσότεροι. Και;

Αν με νοιάζει κάτι είναι το σύνολο των ανθρώπων που μπλέχτηκε συνειδητά σε αυτόν τον αγώνα, αυτοί που ζήσαμε μαζί πράγματα, κοιμηθήκαμε στα ίδια πλακάκια, ξεράσαμε τα ίδια δακρυγόνα, τραφήκαμε από τις ίδιες αυταπάτες. Δεν ήμασταν και λίγοι, αλλά αυτά που ζήσαμε νομίζω θα συμφωνήσεις εμπεριείχαν μια ποιότητα που υπερσκέλιζε τις ψήφους των γ.σ.

Τώρα δεν μας λείπουν οι αριθμοί (όπως νομίζουν οι εαακίτες) αλλά οι σχέσεις που κατακτήσαμε εκείνη την περίοδο. Το να εμποδίζεις τις πρυτανικές εκλογές βοηθάει την επαναδημιουργία αυτών των σχέσεων; Δε νομίζω. Την πάει πίσω; Ούτε. Απομονώνει τον αγώνα των φοιτητών με επικοινωνιακούς όρους; Σίγουρα, αλλά αυτοί οι όροι νομίζω ότι δεν επηρέασαν τον αγώνα μας ακόμα κι όταν μας έβριζαν μέρα νύχτα οι Πρετεντερηδες. Αποπροσανατολίζει τους φοιτητές σε σχέση με το τι συνεπάγεται ο νόμος; Ναι, γιατί το τελευταίο που μας νοιάζει είναι ο τρόπος εκλογής των πρυτάνεων.

Βοηθάει στο να καταργηθεί ο νόμος στην πράξη; Χμμμμ... Από τη μια ναι γιατί σαμποτάρει την εφαρμογή του και δείχνει ένα επίπεδο υλική δύναμης που έχουν φοιτητικές μειοψηφίες, το οποίο αν θέλει να παρακάμψει το υπουργείο θα πρέπει να εφαρμόσει συνολικά το νόμο. Από την άλλη γίνεται ξεκάθαρο ότι κανείς νόμος δεν πέφτει όταν 10εεακίτες και 2 αναρχοαυτόνομοι κλέβουν μια κάλπη όταν οι χιλιάδες φοιτητές δίνουν την εξεταστική τους. Πολύ απλά (όπως κι έγινε) οι καθηγητές θα εκβιάσουν με την απώλεια της εξεταστικής κι οι εαακίτες θα το βουλώσουν γιατί σιγά μην τα βάλουν με το δημοκρατικό δικαίωμα του φοιτητή να εξετάζεται... Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε. Ο νόμος θα πέσει αν ξαναγίνουν καταλήψεις ενάντια στην εξεταστική. Κι αυτό αν υπάρχει μια στο εκατό να γίνει θα το ξεκινήσουν μειοψηφίες, όπως πάντα. Αν δεν γίνει, έτσι κι αλλιώς μειοψηφίες και πλειοψηφιες το ίδιο αγγούρι θα φάμε.

Σόρυ για το σεντόνι αλλά θεωρώ αρκετά αξιόλογο το μπλόγκ σου και απ’ ότι σε έχω κόψει το ζήτημα αυτό (τι στο διάολο είναι αυτό που λέμε κίνημα) σε προβληματίζει όπως και μένα. Επίσης ήταν μια καλή ευκαιρία να λουφάρω για κάποιες από τις 8 ώρες πίσω από έναν υπολογιστή θυμούμενος «τα παλιά»...