Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Βλακ Αουτ


Η ώρα είναι τρεις το βράδυ... ένα δροσερό αεράκι μόλις άρχισε να δροσίζει τη πόλη, μετά από μια μέρα εξουθενωτικού καύσωνα. Η πόλη κοιμάται ήσυχη, χωρίς τύψεις, κάτω από το νανούρισμα των air - conditioners...


Ξαφνικά, αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ, στα μυαλά όλων μας, να συμβεί, έγινε πραγματικότητα. Δε ξέρω ποια ήταν η αφορμή. Ίσως κάποιο καλώδιο να παρέδωσε το πνεύμα του, αρνούμενο να εξυπηρετεί πια τους ανθρώπους, ίσως κάποιος διακόπτης. Αλλά ο λόγος μου είναι ξεκάθαρος. Το ρεύμα έπεσε! Black Out! Όλα όσα μας υποσχέθηκε η κυβέρνηση κατέρρευσαν μαζί με το δίκτυο ηλεκτρισμού.


Οι συναγερμοί ούρλιαζαν από το πανικό. Σκοτάδι παντού. Σιγά σιγά, τα παντζούρια άνοιγαν, και άπορημένοι οι θεσσαλονικείς βγαίναν στα μπαλκόνια τους με φακούς. Αυτή η γειτονιά ποτέ άλλοτε δεν είχε συναντηθεί με πιο όμορφο τρόπο, πριν από αυτό το σχεδόν δροσερό ξημέρωμα. Κάποιοι κοιτιόνταν μεταξύ τους μέσα στο σκοτάδι. Κάποιοι προσπαθούσαν ακόμη να σίγάσουν τις σειρήνες που προστάτευαν ως τώρα την ιδιοκτησία τους. Για μια στιγμή, το καλοοργανωμένο χάος της μητρόπολης πνίγηκε σ'ένα γαλήνιο πηχτό σκοτάδι.


Ήταν υπέροχη η πόλη, μέσα σ' αυτές τις στιγμές της αμηχανίας της. Αυτή η στιγμιαία κατάρρευση του πολιτισμού των air - conditioners, των συναγερμών, των ψυγείων και των τεσσάρων τοίχων που μας κρατούν απομονωμένους σε ασφάλεια. Η στιγμιαία έκπληξη, το σταμάτημα της συνήθους ροής, που ακόμη και ετούτο το χάραμα συνεχιζόταν ακάθεκτη. Για μια στιγμή, ένα αεράκι σήκωσε τη φούστα, αποκαλύπτοντας τις αδύνατες γάμπες της πόλης.


Αλοίμονο όμως. Σε λιγότερο από μισή ώρα όλα μπήκαν σε τάξη. Το ρεύμα ξαναγύρισε. Οι δρόμοι φωτίστηκαν, οι συναγερμοί σίγασαν καθυσηχασμένοι, και τα air - conditioners συνέχισαν ιδρωμένα να δουλέυουν. Έτσι και οι θεσσαλονικείς, αφού κοιτάχθηκαν με ένα βλέμμα αινιγματικό, ίσως και να σήμαινε και "χάρηκα για τη γνωριμία", κατέβασαν τα παντζούρια, άνοιξαν τις τηλεοράσεις, και αποκοιμήθηκαν ξανά, μέσα στη δροσιά της νύχτας που τελείωνε, στην απρόθυμη αναμονή μιας καυτής μέρας που ερχόταν... γεμάτη νέα αναπάντεχα...

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007

1 χρόνος μετά




Ενας χρόνος πέρασε. Ηταν τέτοιες μέρες οταν κρεμαγαμε τα πρωτα πανω, όταν βλέπαμε με έκπληξη τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μας να ρίχνουν ένα μεγαλοπρεπές "αϊ σιχτίρ" στην αντιπαθέστατη κατά τ' άλλα Υπουργό Παιδείας. Μια γλυκιά νοσταλγία διαπερνα τη ραχοκοκαλιά όσων το ζήσαμε... όχι πως θα το ξανακάναμε τώρα βέβαια... κουραστήκαμε βλέπετε. Βαρεθήκαμε λίγο... κάναμε την επανάστασή μας.




Ήταν ωραίες μέρες. Είχαμε στήσει τη σκηνή και τα όνειρά μας έξω απ' τη σχολή. Κοιμόμασταν στο πανεπιστήμιο, ξυπνάγαμε, συζητάγαμε, κάναμε έρωτα στο πανεπιιστήμιο. Ήμασταν εκεί με όλη τη ψυχή μας. Το κάναμε σπίτι μας. Πόσο ξένα μου φαίνονται τα δικαστήρια που δουλεύω μετά από αυτό...


Οι φοιτητές γύρισαν σπίτια τους. Η ΝΔ βγήκε ενισχυμένη από την όλη διαμάχη. Ούτε τα ομόλογα ούτε τίποτα δε της στερεί την εξουσία. Ποιος θα πιστέψει άλλωστε το ΠΑΣΟΚ μετά από τόσα χρόνια; Το γελοίο ψευτοϊδεολόγημα της μεταρρύθμισης επελαύνει. Ήρθαν αυτοί που συμβολίζουν τη σαπίλα των τελευταίων 30 χρόνων να μας μιλήσουν για αλλαγή... γιατί δε κόβουν το λαιμό τους; να μια καλή αρχή για αλλαγή...


Η μεταρρύθμιση συνεχίζεται λοιπόν, και ενόψει εκλογών αποκτά πανηγυρικά χαρακτηριστικά. Και η κοινωνία κοιτά αποχαυνωμένη, αδιάφορη. Γιατί κατά βάθος ξέρει. Δε πιστεύει σε τίποτα από όλα αυτά. Δε πιστεύει σε τίποτα γενικά. Περιμένει το σαβ/κο να πάει για μπάνιο, μέσα στο κλουβί της από λαμαρίνα. Αυτή η κοινωνία είναι που γύρισε τις πλάτες στους φοιτητές, που κοιτά αδιάφορα να δέρνουν τα παιδιά της, να κλέβουν τα ταμεία της, να της πίνουν το αίμα οι τράπεζες, το κράτος και τ'αφεντικά της. Και το ξέρει. Αλλά έχει αναισθητοποιηθεί τελείως. Έχει συνηθίσει και δε θέλει να βγει από τη συνήθεια. Γι' αυτό μισεί ό,τι της θυμίζει ότι συνήθισε. Η ευαισθησία του καθημερινού ανθρώπου συναντά το σύμβολό της στα χιλιάδες air-condition που δροσίζουν τα σπίτια, την ίδια στιγμή που ζεσταίνουν αφόρητα τη πόλη. Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι αυτό είναι αδιαφορία για τον άλλον. Είναι αυτοκτονική αυτή η συμπεριφορά. Είναι αδιαφορία για τα πάντα. Αδιαφορία να δούμε πιο βαθιά από τη δυσφορία που ενίοτε αισθανόμαστε... Και αλλαγή από μια κοινωνία που δε νοιάζεται να μη περιμένετε...